Begin 1900 was er in veel gemeenteraden in regio Kennemerland discussie over het aanleggen van een waterleidingnet. In 1896 was de Amsterdamse Duinwater Maatschappij overgedragen aan de gemeente Amsterdam. Na Den Helder (Marinestad) was Haarlem in 1898 de derde stad in Noord-Holland die een eigen waterleiding verwierf. Het water voor de omgeving Haarlem kwam uit putten uit de duinen bij Overveen. Ook Alkmaar en Zaandam liepen vooraan in rij van steden met een eigen drinkwatervoorziening. In 1906 bleek dat van de 1121 gemeenten in Nederland er slechts 117 (tien procent) een eigen waterleiding had. Gemeente Velsen nam in 1910 het initiatief om met meerdere gemeenten een gemeenschappelijke waterleiding aan te leggen. Dit werd als serieuze optie door – onder andere gemeente Zandvoort – overwogen, maar werd niet doorgezet.

De uitvoering van de bouw (1914-1915) was in handen van de Hollandsche Maatschappij tot het maken van Werken in Gewapend Beton te Den Haag. Het betrof een opdracht van de gemeente Velsen, die haar gemeentelijk waterleidingbedrijf in februari 1917 opende. De drie complexonderdelen, bestaande uit  een watertoren, een filtergebouw en een pompgebouw, werden gesitueerd in een klein park te midden van een woonwijk nabij de nieuwe kern van IJmuiden. De plek van het watercomplex – midden in een woonwijk – is indertijd gekozen, omdat zij centraal lag tussen het westelijk van de watertoren gelegen oude deel van IJmuiden en de oostelijke uitbreiding in de richting van Velsen. Oorspronkelijk werd het drinkwater in Velsen opgepompt uit de elf putten die voor dit doel op het naastgelegen terrein gegraven waren.

PWN verkocht in najaar 2000 het waterleidingcomplex aan de gemeente Velsen. Woningbedrijf Velsen mocht van de gemeente een plan ontwikkelen, maar gaf de opdracht na enige tijd terug. In 2004 bleek het complex, dat onderhevig was aan brandstichting en vandalisme, een achterstallig onderhoud te hebben ter grootte van een miljoen euro. In 2006 verkocht de gemeente de gebouwen in het park. In februari 2009 ging men over tot de sloop van een deel van de gebouwen. Er kwam zo plaats voor het bouwen van elf woningen. De watertoren werd niet gesloopt. Een vastgoedbedrijf uit Zeeland werd eigenaar van dit industrieel monument en verbouwde de watertoren om tot een appartementencomplex. Het nabijgelegen filtergebouw is omgebouwd tot gezondheidscentrum.

Op een vierkant grondplan opgetrokken watertoren. De torenschacht bestond uit een gewapend betonskelet van twaalf buitenkolommen en vier binnen kolommen, onderling op vijf niveaus verbonden door vloeren en koppelbalken. Deze constructie was gedeeltelijk in het zicht gelaten en gedeeltelijk bekleed met decoratief stucwerk. De openingen tussen de constructie waren voorzien van gecementeerd baksteenmetselwerk, dat aan de exterieurzijde ten opzichte van de constructieve onderdelen iets terugspringt. Een uitzondering daarop vormde het onderste gedeelte van de torenschacht (tot niveau 7,50 m) waar de constructieve delen aan het exterieur niet herkenbaar was. De gevels van het onderste gedeelte waren voorzien van een plint waarboven het muurvlak voor het grootste gedeelte gesloten was. Het oostelijke gevelvlak werd onderbroken door de ingangspartij met dubbele toegangsdeur, dubbel bovenlicht en neo-klassieke omlijsting met fronton en jaartal "1915". De overige gevelvlakken hadden in het midden een opliggend vlak met bovenin een dubbel venster. Aan weerszijden van de toegangsdeur en bij de vier hoeken was de onderbouw verfraaid met ornament van lichtgeel terracotta. De door ver buiten het muurvlak uitstekend lijstwerk van de benedenverdieping gescheiden bovenbouw van de torenschacht had aan elke zijde binnen de vier kolommen van het betonskelet drie terugliggende muurvlakken. Elk vlak was verticaal onderverdeeld in een liggend ondervlak waarin een ruitvormig sierreliëf van lichtgeel terracotta, en twee trapsgewijs verdiepte staande vlakken die beide voorzien waren van een vierruits venster. Bovenaan was de schacht op alle vier hoeken verfraaid door een uitkragend ornament van oranje terracotta.

Onder de uitkraging van het reservoirgedeelte (op niveau 23,80 m) bevond zich ter hoogte van de lekvloer een vlak met twee vensters, in het midden gescheiden door de aanzet van een vijfhoekige uitbouw met horizontale lijsten en vensters. Deze uitbouw liep over het uitkragende reservoirggedeelte door tot aan de daklijst en bevat, uitsluitend bij de gevel aan de ingangszijde, een wenteltrap. De uitbouw aan de deze zijde was in verband hiermee hoger opgetrokken onder een afzonderlijk achtzijdig tentdak. De reservoirommanteling bevatte aan de ene kant van elke uitbouw een terugliggend vlak waarin één venster, en aan de andere zijde (naast de zuidwest- of noordoosthoek) een groot uurwerk met eronder een klein balkon. Het met roodpaarse leien gedekte tentdak was voorzien van een overstek en werd bekroond door een windwijzer in de vorm van een tweemaster. Op elk dakvlak met uitzondering van het oostelijke (vanwege de verhoogde uitbouw) stond een betonnen dakkapel waarin een liggend venster.

Het interieur had een rondgaande trap aan de vier binnenste kolommen van de torenschacht verbond de parterre met de lekvloer. Op de torenschacht rustte een cilindervormig hoogreservoir met vlakke bodem, geconstrueerd van gewapend beton. Het reservoir had een diameter van 9,00 m en een inhoud van 550 kubieke meter.